روزی شیوانا استاد معرفت، در جاده ای همراه شاگردان راه می سپرد. مردی با لباس مجلل و گران قیمت خودش را به استاد رساند و از او خواست تا سکه ای ازبابت تبرک به او بدهد. شیوانا سرش را پایین انداخته بود و گام بر می داشت و مرد نیز مصرانه هم پای او راه می رفت و درخواست خود را تکرار می کرد. چند قدم بالاتر زن فقیری که شیوانا را نمی شناخت نیز به جمع آن ها نزدیک شد و از مرد ثروتمند، درخواست کمک نمود. مرد با خشم بر سر زن فقیر فریاد زد: که مگر نمی بینی که من خودم از باب تبرک دست به دامان سکه ای از شیوانا هستم. اگر وضعم خوب بود، که چنین نمی کردم!!!
زن فقیر با شنیدن این کلام از جمع فاصله گرفت و غمگین و مغموم روی سنگی کنار جاده نشست. شیوانا به محض دیدن این صحنه متوقف شد و خطاب به مرد گفت: تو سکه را برای چه می خواهی؟! مرد خوشحال گفت: میزان سکه فرقی نمی کند! فقط می خواهم سکه ای از شما داشته باشم، که با گذاشتن آن در لابه لای سکه هایم برکت و فراوانی به ثروتم اضافه شود! شیوانا دست در جیب کرد و سکه ای کم بها به مرد داد. مرد خوشحال از شیوانا جدا شد و به سمت منزل خود به راه افتاد. هنوز چند قدمی از شیوانا دور نشده بود، که شیوانا با صدای بلند فریاد زد: آهای مرد! من فقط سکه ای بی روح و بی خاصیت به تو دادم. برکت و فراوانی را باید موجودی دیگر به تو بدهد و او منتظر است تا ببیند آیا این سکه را به این زن فقیر می دهی یا خیر! اگر چنین نکنی هیچ برکتی نصیب تو نخواهد شد!
مرد ثروتمند لحظه ای مکث کرد و با تعجب به شیوانا خیره شد وگفت: اگر حرف شما درست باشد، پس من نیازی به سکه شما نداشتم و با دادن یکی از سکه های خودم به این زن فقیر می توانستم برکت و فراوانی را به سوی مالم بکشانم!؟ شیوانا تبسمی کرد و پاسخ داد: البته که چنین است! سکه شیوانا هیچ تفاوتی با سکه تو ندارد. مهم شکل استفاده از آن است...
سلام عالی بود سروناز خانوم
ثروتمندان ثروتمند می شوند چون از این کارها و کمک ها نمی کنند